اختلاف شيعه و سنى كه در قرون اول اسلام ، بيشتر به دست ايرانيان ، و به منظورهاى ملى و سياسى ايجاد شد ، و در دوره ى حكومت اولاد چنگيز و تيمور ، در ايران قوت گرفته بود ، از آغاز ظهور سلسله ى صفوى به كمال شدت رسيد
شيخ صفى الدين اردبيلى ، و جانشينان وى ، به قصد كسب حكومت و قدرت روحانى و سياسى ، با تبليغ و ترويج مذهب شيعه ، بر اين اختلاف دامن زدند ، و شاه اسماعيل اول ، سر سلسله ى دودمان صفوى ، با رسمى شمردن مذهب شيعه در ايران ، و تاسيس يك دولت مستقل شيعه مذهب ، اختلافات روحانى و دينى شيعه و سنى را ، به خصومت هاى ملى و سياسى مبدل كرد
شاه اسماعيل اول ، چون بر تخت سلطنت ايران نشست _ در 1501 ميلادى _ براى ترويج مذهب شيعه ، و بر انداختن مذهب تسنن ، از هيچگونه خونريزى و ستمكارى خوددارى نكرد ، با آنكه درآغاز پادشاهى او ، اكثريت مردم ايران سنى مذهب ، و از اصول مذهب شيعه بى خبر بودند ، امر داد كه خطيبان ، شهادت خاص شيعه ، يعنى - اشهد ان عليا ولى الله ... و حى على خير العمل .. را در اذان و اقامه ى نماز وارد كنند
او ، گروهى از مريدان خود به نام " تبرائيان " را نيز مامور كرد كه در كوچه و بازار بگردند ، و به آواز بلند ، خلفاى سه گانه ، و دشمنان على و دوازده امام ، و نيز سنى مذهبان را لعن كنند . هر كس كه لعن و طعن تبرائيان را مى شنيد ، ناچار بود كه به صداى بلند بگويد : " بيش باد و كم مباد !! ". و هر كه در اداى اين جمله ، تامل و تغافل روا ميداشت ، خونش بى درنگ به دست تبر داران و قورچيان شاه ريخته ميشد
۱ نظر:
az lotfeton motashakeram .
matalebe webloge shoma ham jaleb
bod . hamvare movafagh bashid .
dar panahe hagh .
ارسال یک نظر